26 lutego w Filii nr 2 w ramach XVI edycji otwartych wykładów z historii sztuki 2024/2025 odbył się wykład pt. W kadzidlańskim boru...Kilka dygresji o kurpiowskim śpiewaniu „z natury”. Prelegentką była dr Agata Kusto, która zajmuje się m.in. polskim folklorem muzycznym, niematerialnym dziedzictwem kulturowym oraz wykorzystaniem zasobów dźwiękowych w muzeach.
Po zapoznaniu uczestników spotkania z tradycją i kulturą kurpiowską dr Agata Kusto przedstawiła wybrane utwory muzyczne w formie echa leśnego jako akustyki przestrzeni. W interpretacji utworów pojawiały się takie terminy jak melizmaty i ozdobniki (kulasiki). Nie bez znaczenia dla ogólnego wyrazu pieśni kurpiowskiej jest wolne tempo. Stare pieśni w wolnym tempie wykonuje się przy dużym natężeniu głosu tak, „co by echo w boru odpoziedało”. Sami Kurpie nazywają te pieśni leśnymi. Ulubiona pieśń tego typu „A na boru sosna”, należąca do nowszej warstwy folkloru kurpiowskiego, weszła na stałe do repertuaru niemal wszystkich zespołów regionalnych Kurpiowszczyzny, a także wielu chórów szkolnych.
Melodie dawne wyróżnia przewaga pentatoniki (skali pięciodźwiękowej) nad innymi skalami modalnymi – dur i moll. Wśród twórców pieśni Puszczy Kurpiowskiej zostali wymienieni m.in.: Stanisław Brzozowy oraz Waleria Żarnoch. Pieśń Kurpiowskiej Puszczy to zapis dźwięków przyrody, wyrazista, naturalna uczuciowość powiązana z naturą.
Dokumentację fotograficzną i dżwiękową wykonała Beata Wijatkowska z działu Promocji i Marketingu MBP.
Luiza Dutkowiak
Fragmenty kurpiowskiego śpiewu
