Ryszard Kasperowicz. Sztuka jako krytyka. Wykładnia romantyczna.

Jednym z rysów romantycznej rewolucji była przemiana w rozumieniu statusu artysty, którego rolę zaczęto postrzegać w kategoriach absolutnej wyjątkowości – absolutyzacji sztuki towarzyszyło wyniesienie artysty i przypisanie mu niezwykłych zdolności kreatywnych. Zmieniło się także pojmowanie krytycznej funkcji artysty i jego twórczości – autorzy romantyczni przekształcili model krytyki, domagając się, by twórczość sama w sobie kryła potencjał krytyczny i teoretyczny zarazem. W tym procesie szczególną rolę odegrali twórcy i teoretycy, których środowisko określamy mianem „wczesnego romantyzmu niemieckiego”. Rozwijali oni różnorodne koncepcje krytyczno-artystyczne, oczekując od sztuki radykalnego przekształcenia nie tylko pozycji twórcy, lecz także sposobów oddziaływania na odbiorców i postrzegania roli samej sztuki jako klucza do zbudowania nowego społeczeństwa i źródła samowiedzy. Niniejszy wykład będzie poświęcony prezentacji tych rewolucyjnych w swojej istocie idei i ich oddziaływania na praktykę twórczą.